Toen kwam er een Marathon op mijn pad…
Toen ik anderhalf jaar geleden voor Knowledge for Children naar Masaka verhuisde, wist ik dat ik voor een aantal uitdagingen zou komen te staan. Maar meedoen aan een hardloopwedstrijd hier had ik nooit verwacht. Een jaar later was het toch een feit en stond ik zomaar ineens aan de start van de Uganda International Marathon.
In Nederland liep ik slechts heel af en toe hard, eigenlijk alleen maar als ik werd uitgedaagd door mijn vrienden. Je kunt dus met een gerust hart zeggen dat ik geen fanatieke hardloopster ben. Het is zelfs zo erg dat ik mijn hardloopschoenen een keertje heb weggegeven aan kinderen op straat, toen ik in Swaziland op bezoek was bij een vriendin.
Toch neem ik me iedere keer weer opnieuw voor om het hardlopen weer op te pakken en mijn conditie op peil te houden. Vaak blijft dit echter bij goede voornemens en komt het er nooit van. Zo ook toen ik besloot om naar Oeganda te verhuizen. Hoewel ik het desbetreffende paar hardloopschoenen slechts één keer had gebruikt om ongeoefend de 5 km te lopen, zijn ze op miraculeuze wijze toch in mijn backpack beland. Het zijn zeer fijne schoenen, dat dan wel weer wel. Maar verder dan een blaarloze tocht van die paar kilometer was ik nog niet gekomen. Achteraf gezien misschien wel een kwestie van lotsbestemming, alsof ik stiekem wist wat er zou gaan komen.
In februari 2015 ontmoette ik het team van de Uganda Marathon uit Engeland. Zij hadden het briljante idee om een marathon te organiseren in mijn nieuwe thuis stad Masaka, met als doel geld in te zamelen voor de lokale gemeenschap. Als country director van Knowledge for Children in Oeganda wilde ik er natuurlijk voor zorgen dat een deel van dit geld naar de schoolprojecten in Masaka gaat. En dat is gelukt! Met de opbrengst sponsort Uganda Marathon alle activiteiten op één van onze scholen.
Eenmaal partner geworden van dit prachtige evenement, was ik er van overtuigd dat we ook niet konden achterblijven tijdens de grote dag zelf….. Eén probleem: ¨ik ben geen echte loper¨ en zag dus enorm op tegen de race. Aan de andere kant, maakte ik mezelf wijs dat ik de schoenen toch echt niet voor niets had meegenomen. Dus hup geen gezeur. Na het downloaden van een app begon ik met trainen voor de 10 kilometer trail. Het heeft me zo´n 13 weken gekost van 2 à 3x lopen per week, voordat ik verbetering zag. Ik begon er zelfs een beetje de lol van in te zien.
Hardlopen in Oeganda is compleet anders dan hardlopen in Nederland…. Zoals we allemaal weten ligt ons kleine kikkerlandje beneden zeeniveau en is het zo vlak als maar kan. Onze hoogste berg is slechts 325 meter hoog, wat nauwelijks een heuvel te noemen is in Oeganda. Je begrijpt dus hoe groot deze uitdaging voor me was om in een rap tempo mezelf de steile bergen in Oeganda op te slepen. Maar als je eenmaal de stap hebt genomen en het ook blijft doen, gaat het je steeds gemakkelijker af. Uiteindelijk is het de sport om sneller te worden en om vol trots vanaf de berg naar beneden te kijken om te zien van hoever je gekomen bent.
De week voordat de wedstrijd plaatsvindt is het al een groot feest. Je ontmoet verschillende sporters en krijgt de kans om de lokale non-profit organisaties te leren kennen en de mensen erachter. Als één van de lokale goede doelen heeft Knowledge for Children internationale en lokale deelnemers mogen ontvangen. Zo hebben wij ze kunnen laten zien wat voor werk we doen. Daarnaast hebben we mensen kunnen meenemen naar de scholen waar ze het feest van de book-drop hebben meegemaakt. Echt een unieke gelegenheid om de gastvrijheid en saamhorigheid van de bevolking te ervaren en de pracht van de natuur en cultuur te beleven. Persoonlijk ben ik er van overtuigd dat het de lopers net dat extra zetje in de rug heeft gegeven om de volledige of halve marathon of 10 kilometer te kunnen volbrengen.
De grote dag zelf was in één woord: fantastisch! Oegandezen hebben werkelijk geen idee van afstand. Velen van hen waren er van overtuigd dat 10 kilometer een eitje zou zijn, het tegendeel was echter waar. Een harde maar waardevolle les is snel geleerd. Gelukkig deden we het echt allemaal samen. Op en langs het parcours hielp iedereen elkaar om net dat beetje extra te geven en allemaal de eindstreep te halen. Ook voor mij waren de vele woorden van aanmoediging een enorme steun in de rug. “Mzungu (blanke), well done, keep going you’ll make it!” zijn woorden die je graag hoort als je bijna niet meer kunt…. Maar met zo´n fantastische sfeer is er gelukkig geen haar op je hoofd die dan nog denkt aan stoppen!
En zoals ik mijn verhaal begon, normaal beloof ik mezelf dat ik blijf lopen na een wedstrijd en dan doe ik dat nooit. Maar deze keer doe ik het echt!!! Bij deze beloofd!
Dus wie waagt de gok en loopt op 5 juni 2016 samen met mij de Oeganda Marathon?!